Herkomst en geschiedenis van de Agapanthus
De Agapanthus, ook wel de (Zuid) Afrikaanse lelie genoemd, is afkomstig uit Zuid-Afrika. De plant groeit daar van de Kaap Provincie tot de Limpopo-rivier, zowel op zeeniveau als op grote hoogte tot wel 2.100 meter.
Bladverliezende soorten komen voor in gebieden waar de winters droog zijn en de zomers veel regen brengen, zoals in KwaZulu-Natal, Swaziland, Free State, Lesotho, Gauteng, Mpumalanga, Limpopo en Mozambique. Bladhoudende soorten daarentegen vinden we op plaatsen waar het het hele jaar door of in de winter regent, zoals in de West- en Oost-Kaap.
Dankzij de koloniale zeevaart en de Oost-Indische Compagnie werd de Agapanthus in de tweede helft van de 17de eeuw naar Europa gebracht. De eerste vermelding in Europese literatuur dateert uit 1679. De geïmporteerde exemplaren kwamen allemaal uit de regio rond Kaap de Goede Hoop en waren bladhoudend. Omdat men niet zeker was of de plant in het gematigde Europese klimaat zou overleven, werden de planten vaak aan botanische tuinen met oranjeries en serres geschonken.
De eerste naam voor de plant was Hyacinthus Africanus Tuberosus Flore Caeruleo Umbellate, maar er volgden meerdere andere benamingen, zoals Tulbaghia (Heister, 1753) en Crinum africanum (Linnaeus).
In de vroege 18de eeuw, toen handelaars en reizigers Oostelijk Zuid-Afrika gingen verkennen, ontdekten ze de Agapanthus praecox, een bladverliezende soort. Deze plant, die vaak op grote hoogte op berghellingen groeide, was interessanter voor gebruik in tuinen en parken.
De huidige naam van de plant kreeg hij in 1789 van l’Héritier, directeur van de ‘Jardin des Plantes’ in Parijs. Hij noemde de plant Agapanthus umbellatus. Het zou echter pas in 1824 zijn dat de naam Agapanthus africanus algemeen geaccepteerd werd.
Klik hier voor nog meer geschiedkundige informatie.